Stel je gaat naar een feestje, terwijl je er eigenlijk niet naar toe wil. En je durfde niet vooraf andere vriendinnen te whatsappen om te vragen of ze ook gaan. Je hebt een cadeaux gekocht omdat het zo hoort, niet omdat je iets weet te geven of omdat de jarige iets wil hebben. Uiteindelijk heb je iets gekocht waar de jarige blijkbaar niet eens echt blij mee is (maar wel doet alsof). Op het feestje blijkt dat er meer mensen zijn die niet wisten of een cadeaux wel gepast was. Er zijn allerlei mensen die er liever ook niet zijn. Herken je dit?
Schaamte en schuld, moeten, hoe het hoort. Vanuit geweldloze communicatie (van Marshall Rosenberg, zie cnvc.org) ofwel verbindende communicatie, zou je deze situatie anders kunnen aanpakken. Namelijk centraal staat dan wat je wil (en niet wat je "moet"), en je denkt niet na voor een ander. Als je misschien niet naar het feest wil gaan, dan weeg je op welke behoefte je wel en welke je niet invult door te gaan, en op basis daarvan neem je een beslissing. Weet je niet zeker of jarige een cadeaux wil? Vul niet iets in voor een ander ("ze zal wel een cadeaux verwachten"), maar vraag het na.
Op deze manier omgaan met situaties en gedachten vraagt een soort alertheid die je een stuk rust en ruimte kan geven in je hele leven. Spannend is het wel, zeker in het begin, maar kiezen voor deze manier van leven kan je veel brengen. Binnen geweldloze communicatie zou dit "honesty" of in het Nederlands "oprechtheid" of "eerlijkheid" bestempeld kunnen worden.
Bekijk ons geweldloos communiceren aanbod voor persoonlijke ontwikkeling en professionele ontwikkeling.