Zo geweldloos mogelijk in het leven staan kan je een boel rust en ruimte geven. Bijvoorbeeld, ik kan met meer gemak "tegenslag" toelaten ("accepteren") en inzien wat een situatie me wél brengt. Ik typ dit terwijl ik wacht op de wegenwacht. In plaats van alleen mezelf gefrustreerd maken omdat ik vannacht een uur naar huis heb gelopen en nu wéér tijd kwijt ben, geniet ik nu ook voor een groot deel van de extra beweging en de extra "niets-tijd" die me nu inspiratie brengt.
Dit kan ik tegenwoordig ook in situaties waarin ik me vroeger "schuldig" voelde. Hiervoor heb ik heel wat handvaten uit geweldloze communicatie. Bijvoorbeeld, als ik auto rij en onbewust besluit voorrang te "nemen" omdat iemand van rechts veel langzamer aan komt rijden en nog lang niet bij de kruising is. Mezelf dan veroordelen, oh daar ben ik echt wel in getraind - maar om bij deze en serieuzere situaties ook de "positieve kant" -wel ingevulde behoeftes- van eigen gedrag in te zien, dát heb ik alleen bij geweldloze communicatie geleerd.
Ik geniet er nog steeds wel eens van om (geweldvol) te klagen over andere mensen. Heerlijk! Genoeg schandalig gedrag te noemen. Ik merk echter dat dit genot voor korte duur is, dus ik wil daar meestal niet heel lang in blijven hangen.
Op een andere manier uitgelegd: ik heb twee ratels in mijn hoofd: de ene grote ratel analyseert en oordeelt heel de dag door. Dat analyseren vergelijken en oordelen of iets goed, fout, optimaal, schandalig, mooi of lelijk is, dat heb ik geleerd in mijn opvoeding en in de maatschappij. Ook de kranten staan bol van de ordelen. Deze ratel kost me echter energie, ik word er moe van.
Als er iets gebeurt, dan bekijkt die andere kleine ratel niet zozeer of iets "goed of fout" is, maar die bekijkt wat ik eigenlijk wil en wat de behoeften van een ander kunnen zijn. Die tweede ratel brengt me rust, helderheid, ruimte en vooral veel compassie. Compassie voor mezelf en compassie voor een ander. Hiermee kan ik "lomp gedrag" van een ander vrij snel transformeren naar begrip en inlevensvermogen van mij naar de ander toe.
Die tweede ratel vervangt diverse oude bezigheden, zoals uitzoeken wie ik ben. Het maakt helemaal niets uit "wie ik ben". "Wie ik ben" is denk ik vooral te beantwoorden met een oordeel ("intelligent", "bedachtzaam", "langzaam", enz) en ik wil juist uit de oordelen blijven. Ik vraag me liever af wat er nu in mij leeft, welke behoeften er bij mij nu actief zijn, en daar dan iets mee te doen.
Niets mis met een stukje authenticiteit, een stuk eigenheid. Alleen ik vermoed dat zoeken naar "wie je bent" onbewust voortkomt uit deze individualistische maatschappij. Je doet er tegenwoordig pas toe als je uniek bent of iets unieks hebt of ergens in uitblinkt. En als je dat vorige zinnetje gelooft, dan doe je jezelf alleen pijn, want in werkelijkheid is iedereen grotendeels voornamelijk hetzelfde. Reclame en (social) media richten zich echter met name op de verschillen (zoals man vrouw) en hoe uniek mensen zijn door alles wat afwijkt te benadrukken.
Een geweldlozere visie is dat we ons concentreren op onze overeenkomsten. We zijn allemaal grotendeels hetzelfde, en we hebben allemaal dezelfde behoeften (die we echter verschillend invullen). Dit maakt het veel gemakkelijker om compassie te hebben voor andere mensen, en voor jezelf. Die geweldloze behoeften-ratel maakt dat de gelijkenis met anderen snel te zien is, en dan is de compassie snel aangewakkerd. Wie je ook bent: je hoeft nÃet uniek te zijn om er bij te horen en er toe te doen. Juist omdat je grotendeels als iedereen bent, doe je er toe, en hoor je er bij.
Bekijk ons geweldloos communiceren aanbod voor persoonlijke ontwikkeling en professionele ontwikkeling.